Canım neye sıkılsa yazı yazmayı öğrendim küçükken kendi kendime. Sırf ağlamamak için zaman geçmesine rağmen tutamadım satırlar geldikçe. Hani 'bazı' anlar vardır, hesap soracak kimsen yoktur.Soru soracak, cevap alacak.İnanca göre Tanrı,Allah,Yaratan kişi'ye sorulur,defalarca,bıkmadan,ağlaya ağlaya ama cevap alamazsın ya bunu bile bile arasın işte.Yazdıktan sonra pişman olacağım bir yazı bu ama olsun herkes yaşamaz mı bunu?Gerçekten yaşamaz mı? Yalnız mıyım? Bir cevap. Lütfen.
Hani canından değerli insanlar vardır.Dersin ki her gece başını yastığa koyunca 'lütfen,lütfen ama lütfen onları alma benden lütfen'.Belki sadece ister belki yalvarır belki ağlarken uyuya kalırsın. Kim bilir? Peki ya onları yaşarken çoktan kaybetmişsek? Ya hiç onlarla olmamışsak? Ya hiç ait olmamışsak? O zaman da devam edeilir miyiz sevmeye? Bir tek bu sorunun cevabını biliyorum.Devam ederiz, sonsuza dek.Çünkü bilirsin onlar her ne olur sa olsun ailendir.
Küçük bir kız çocuğuydum.Bildiğim tek şey sevgiydi.Sadece sevgi. 6 yaşından beri aynı duayı ederim gece yatarken ve hala beni katmadım dualarıma.Her zaman sevdiğim insanlar,onların mutlulukları.Tek tek sayarım herkesi bıkmadan, üşenmeden.Yıllar geçtikçe çoğaldı tabi insanlar ama beni en mutlu eden de 6 yaşımdaki iyimserliği dualarımda hala buluyo olmam.Hala evin küçük prensesi.Benim için bir şey değişmedi hala aynı saflıkta insanların iyi olduğuna inanır,sevginin herkeste var olduğunu öne sürerim.Peki size bir şey sormak istiyorum insan büyüdükçe ona gösterilen sevgi azalır mı? 8-9 yaşında ki bir çocuğun derdi en fazla ne olabilir de ağlayabilir değil mi? En fazla bir kaç sarışın bebek, belki pembe pamuk şeker, belki de sakız.10 dakika sonra tadı gitmiş olacak o sakız değil mi? değil. Çocukluğuma bakıyorum da ağlamakla geçmiş oyun saatlerim vardır. Sebebi ise anneme sarıldığım zaman belki hafifce itmesi,belki bir şey söylerken dinlememesi, belki daha başka şeyler. Bu büyüdükçe değişmedi çünkü ben ne zaman annemin o kokusuna ihtiyaç duysam annem sarılmaya yorgun oluverirdi.O bilmez ben ona çok sarıldım.Onun omzunda çok ağladım.O bilmez ben onun kokusuyla kaç kere uyudum.Kaç kavgadan sonra sırf bağırışımdan dolayı 'al canımı' diye dua ettim, o bilmez sinirden sanar. Zamanında genç bir kız ölmüştü annem severdi o kızı.O günler öyle güzeldi ki aramız annem beni öperdi ya öperdi.Bu benim için nasıl bir şey bilirmisiniz? Bir insan başkasının ölümüne sevinebilir mi sevindim arkadaş sevindim. Hiç yakın davranmaz değil ama insanın bir yerinde eksiklik oluyo işte bilirsiniz. Beni sevdiği zaman 'ne oldu be hatun diyesim?' geliyor yemin ederim.Ne olduysa söyle hergün oldurayım,söyle. Annem duygularını içinde yaşayan biridir.Biliyorum sever beni ama arada değilde hep hissetmek istiyor insan bunu bilirsiniz değil mi? Bencillik mi sizce bu? 'Gel seni seveyim' der bazen.Lan diyorum 'sevmeye geç kalamadın mı be kadın?' sonra usulca gidip giriyorum yamacına.Biliyorum seviyor anneler seviyor ama hissetmek lazım be usta.Hastayım çok görülmeyen tarzdan tüm vücudumu kaplamış durumda tabi daha çok gözümde görülen bir şey bu.Her neyse tedavi olmamı gerektiği zamanlar bakıyorum annem 5 dakika doktoru dinliyor sonra yanımda ağlamamak için çıkıyor odadan.Diyorum ki 'kadın üzülme ben mutluyum halimden milyonda bir olmak zor,sanslıyım hatun sanslıyım üzülme bunu da atlatıcaz' ama diyemiyorum sırf o ağlıyor diye öyle ağlıyorum. Herşeyle mutlu olmak tarafından bakıyorum.Diyorum ki 'ah be kadın hasta olmasak göremeyecektik şunu da'.Biliyorum beni seviyor buna eminim ama neyse anladınız siz.
Bu yazının sonunda adımı yazmamak belki de rahat yazmama sebep oldu. 3 kız arasında elbet anlaşılacak kim olduğumda çaktırmayın be abi. Son sorum; Anneler kadar güzel midir melekler?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder