Şu hayatta hiçbir yakınımı nerede olduğunu bilmediğim şekilde kaybetmedim. İnanın nasıl bir duygu bilmiyorum ve kimsenin bilmesini istemiyorum. Biz bu tür olayları ya haberlerde "denizde kayboldular,sokaktan kayboldu" tarzda şekillerde izliyoruz. Ya da annemizin bizi küçükken kısa süreli kaybetmelerini biliyoruz. Ama söz konusu tamamen kaybetmekse iş içinden çıkılamaz bir boyut alıyor. Şimdiye kadar etrafımda birçok yitip giden hayat oldu. Küçüktüm,geri dönüp bakmadım. Ta ki acı gerçekle dönüp yüzleşene kadar. Dedemi kaybettim okur. Hayatımdaki en önemli adamlardan birini kaybettim. Ve klasik insanoğlu gibi o zaman anladım aslında ne kadar hayatımın bir parçası olduğunu,ona ne kadar ihtiyacım olduğunu. Benim dedem dünyanın en mükemmel insanı değildi belki ama benim birçok açıdan kahramanımdı. Biraz ürkerdim ondan. Kendimin bile şaşırdığı bir saygı beslerdim. "Tosunum" dediği zaman koşarak giderdim ama. Otururdum kucağına bana sarılmasını severdim. Kızmazdı hiç. Bana değil anneme kızardı belki ama bana belli etmezdi hiç. "Bal yok mu" diye gelirdi ve ben hemen kafamı kaldırır beklerdim. Cips alırdı bana dışarıdan gelirken,onu beklerdim. İnce küçük bardakları vardı onlarla içmek için çabalardım. Beni başka avukatların yanına getirmesi için deli gibi beklerdim. Anneannemde kalmayı severdim çünkü orası 2.evimdi. İkinci ailemdi. Onlarla kahvaltı etmeyi severdim. Dedemin kendi yediğinden fazlasını hayvanlara vermesini gülen gözlerle seyrederdim. Daha sonra büyüdüm,uzaklaştım. Saygımı biraz daha mesafe aldı,çekinme duygusu aldı. Konuşmak için can attığım ama genelde konuşmadığım zamanlar dolu verdi birden. Ama benim dedem aslan dedemdi. O ailenin en büyüğüydü ona hiçbir şey olmazdı. Olayın iç yüzüyle bir yaz günü tanıştım. Dedem hastaymış,geçmiş olsun dedi bir ses. Kemoterapi dedi bir diğeri. Zor olacak dedi diğeri kanser dedi bir başkası. aslan dedem dedim olmaz öyle şey. Ama öyle bir oluyor ki okur. Etrafını bir an da gözyaşı endişe kaplıyor. Bir bakıyorsunuz etrafınızda ki her saç teli dökülüyor. O aslan dediğiniz adam incecik oluyor. Tutunacak ipince bir dal oluveriyor. Ama asla vazgeçmiyor sizden ve asla vazgeçmiyorsunuz ondan.
Bundan seneler önce ben daha ilkokulda iken konuşmuştuk ne olmak istediğimi. Avukat demiştim. "Benim tosunum,benim torunum yapar" demişti gülmüştüm sadece. Sonra sonra ben yanındayken herkese söylemeye başlamıştı. "Benim torunum avukat olacak". Hayatımda aldığım en büyük destek hala o benim. Dedem benim en büyük desteğim. Ona kalsa mastır bile yapacaktım hukuk alanında. Bir insanın size bu kadar güven dolu gözlerle bakması ne demek biliyor musunuz inanın bilemiyorum. Bu dünyanın en güzel şeyi. Sizin arkanızda olduğunu bilmek,elini omzunuzdan eksik etmediğini gördüğünüzde ki rahatlama hissini ben bugün hiçbir şeye değişemiyorım. Dedem bana çok inandı okur. Çok güvendi. Benim torunum yapar dedi.
O gün dedemin hastaneye kaldırıldığını öğrendiğimde olayın ciddiyetini hala kavrayamamıştım. Hastanede onu bana öyle gülerken bakarken görünce anladım. Bir süre sonra yine anneannemlerdeyiz. Dedem yine her zaman ki yerinde. Eve gitme vaktimiz. Dedem belki de şimdiye kadar hiç olmadığı kadar sıkı sarılıyor,kızım diyor. Ve ben bir daha dedemi asla göremiyorum. Rüyama giriyor sadece. Soruyorum dedem böyle bir oda da mı diye? Evet diyorlar ama ben dedemi asla göremiyorum. Sonra bir an da tüm fişler çekiliyor,elektrikler gidiyor. Geriye sadece ağlamalar,"avukat torunum" cümleleri kalıyor.
Ben öyle birini kaybettim ki okur her baktığında dedesini aratacak,her eve gidince onun yatağında kısa süredr olsa yattıracak,"senin için avukat olacağım dede" dediğim,hadi bugün rüyama girsin diye beklediğim,hayatımda sahip olduğum en büyük değerin yitip gitmesi. Avukat olacağım dede. Kendimden önce senin için avukat olacağım. O diploma ile geleceğim yanına. Cübbemi getireceğim. Benimle gurur duy dede torunun başardı diyeceğim. Sen gökyüzü evinden bana gülümseyeceksin. Ben yine ağlayarak anlatacağım ne olduğunu ama biraz da çekineceğim. Kırmızı gözlerle duracağım yanında ama kızacaksın diye korkacağım. Sarılmak isteyeceğim sadece çicekleri düzelteceğim. Bu dünyadan öyle bir adam geçti ki okur bana " Ben avukat olacağım." dedirtti. "Sen avukat olacaksın" dedi. Ve ben avukat olacağım okur.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder