Soma

Daha önce hiçbir yazıyı yazarken kelimelerin boğazımda düğümlendiğini hissetmemiştim. Bilmiyorum belki de hiçbirinde bu kadar içten hissetmemiştim.Cümlelerin,yazının devamını nasıl getireceğimi bilmiyorum ilk defa.
 Burası Türkiye. Burada alnının teriyle ekmek kazanan insanlara verilen tek hediye ölümdür
Nasıl anlatılmalı bu facia? Nasıl dökülmeli kelimelere bilmiyorum. Gözyaşımız şimdi hangi renk akmalı bilemiyorum.Hani hep bir yerlerde okuduk gözyaşının rengi olmuyor diye. Bugün işte tam da bugün anladık gözyaşının renginin ne kadar siyah olduğunu. Onların varlığından bir haber olduğumuzu fark ettik bugün. Çığlıklarını,yaşadıklarını duymadık. Duysak bile geri dönüp bakmadık.Çünkü bizler rahattık. Elimizde milyarlık telefonlar,marka kıyafetler,televizyonumuz,aşk acımız,saçma sapan triplerimizle yaşayıp gidiyorduk.
Ama bugün ilk defa dikkatimizi çekti gökyüzü. Kararmıştı çünkü. Yaşadığımız utancı,yası o bile kaldıramamıştı. ''Kader,kısmet''diyerek geçiştiren insanlıktan nasibini almamış kişiler için ağladı bugün gökyüzü. Bir umut onların kirliliklerini temizleyebilirim diye düşündü ama olmadı işte.Olmayacakta.

Bugün dostlar işte tam da bugün farkında olmanın günüdür.Ülkemizin her yerinde yaşanan binlerce facianın farkında olma zamanıdır.
Şimdi bakıyorum da ne kadar da kıymetliymiş onun çorapları. Bizimkiler onun yanında aslında hiçbir şeymiş. Çoluk çocuğuna ekmek götürebilmek için canını riske atan milyonlarca insan. Nasıl affettireceğiz kendimizi inanın bilmiyorum. Bu acının tarifinin ne olduğunu da bilmiyorum.Teşhis edilmek için bilgisayarlara verilen fotoğrafların hüznünüz nasıl atacağız bilmiyorum.Hangi kelime temizleyecek kalplerimizi şimdi onu da bilmiyorum.

nasıl teselli edilir onlarca yürek aklım almıyor. Ama dediğim gibi burası Türkiye. Burada maden işçilerinin bir değeri yoktur. Sebep olunan facianın arkasından aksilik bunlar diye bahsedilebilir.Alın terinin bir önemi yoktur. Önemli olan çalıp yemektir bu ülkede. Kimse daha önce beyaz bakabildi mi bu dünyaya onlar kadar merak ediyorum.

Bugün ey okur kara bir gün. Siyaha boyanan bir gün. Bugün kelimelerin boğazda düğümlendiği gün.Bugün vicdanlarımızın çığlık attığı gün.Bugün somada ki insanlarla tek yürek olduğumuz gün.Bugün gözyaşımızın siyah aktığı gün.Vicdan azabı çekiyorum okur.Elimizden bir şey gelmediği için,öylece kayıp gittikleri için vicdan azabı çekiyorum.Kömürden kararmış yüzleri,kıyafetleri ile bizden temiz olan insanların suratlarına şimdi nasıl bakacağız diye düşünmekten alamıyorum kendimi. Evet bugün yas günü bugün ve niceleri.Bizleri nasıl affedecekler diye düşünüyorum.Sonra onların kalplerinin bizden çok daha büyük olduklarını anımsıyorum.Sevgili abilerimiz,babalarımız,emekçilerimiz.Siz ekmeğin en helalini kazandınız. Siz bu dünyadan en saf şekilde ayrıldınız.Hepinizin mekanı cennet olsun.

-Özlem