İlkokuldan Hallice

Bu yazının sonu nereye varır,içeriği nasıl olur inan bilmiyorum. Her zaman ki gibi doğaçlama bir şekilde yazacağım.Çünkü biliyorum ki seni arasam bu yazacaklarımın hiçbirini söyleyemeyeceğim. Biliyorsun duygusal bir konuşma yapacağım zaman karşımdakinin sesini duyduğum da kelimeler boğazımda düğümleniyor.
 İlkokul 5.sınıfta başladı serüvenimiz.Hiç unutmam halk oyunlarında idik. Tam yanımdaydın. El ele oynadık o saçma sapan dansları,el ele çıktık o kadar insanın karşısına. O zaman nereden bilecektim ki seneler sonra bile elimi tutacağını? Çocuk aklı,anlamıyorsun işte.Sonra bir baktık ki aynı sınıftayız. Hemen yanı başımdasın yine. İyi kötü bir sürü vakit geçirdikten sonra 8.sınıfa atlıyoruz bir an da. Ve ben bakıyorum ki tam yanımda işte tam dibimdesin.Yine elimi tutuyorsun. Belki ilk defa okulu kırıyoruz birlikte,belki ilk kez sınavlara çalışmıyoruz. Bak duyuyor musun ilk aşklarımızın acısını bile el ele geçiriyoruz biz. Birlikte ağlıyoruz birlikte gülüyoruz. Birden bire ''kuzum''kelimesinin anlamı oluyoruz. En yakın arkadaş oluyoruz. ''hiç ayrılmayacağız''oluyoruz. Biz hep dost olarak var oluyoruz.
  Liseye başlıyoruz.Hatırlarsın seni ağlayarak beni de o okula aldır dediğimi.Ve bak sen yine elimi bırakmadın ve o okula gelebilmem için elinden gelen her şeyi yaptın. Okulda beni hiç yalnız bırakmadın. O kadar birlikteydik ki bizi kardeş sananlar bile çıktı. Sonra gitar kursuna başladık.Hunharca erken gitsek bile bir o kadar eğleniyorduk gitar çalarken.Biliyorum ki ondan sonra asla gitar çalmadık.
  Yine bir doğum günü sürprizinde buluştuk seninle. Ve ben seni yine defalarca olduğu gibi mutluluktan ağlarken buldum.
  Annenin arkadaşının senin için yazdığı şiiri hatırlıyorum. Meğer ne kadar anlamlıymış şuan farkına varıyorum. Canımın içi dediğin insanın gözlerinin önünde büyümesinin ne demek olduğunu biraz daha anımsatıyor çünkü bana. Geri de bıraktığımız milyonlarca anının hüznünü anımsatıyor. Yollarımız ayrıldı be kardeşim. Bambaşka yollara girdik ikimizde. Ama ben biliyorum ki yine elimi uzatsam senin elini bulacağım. Sen hiç gitme,sen hep o telefonların başında ol,sen hep benim kuzum olarak kal. Hep geri dönüp baktığımda anlamlı hatırladığım dostum ol. İyi ki tutku var diyeceğim anılarım ol.Kardeşim ol yine tekrardan. Eski kuzum ol. Yine kalk gel tut elimden. Biliyorum bu bir son değil asla da olmayacak. Biz senelerce yine birbirimizin yanında olacağız.Ama iyi ama kötü bir şekilde var olacağız.Sen bana ilkokulun,lisenin ve nicelerinin kazandırdığı en güzel şeylerden birisin.
  Yine deli gibi ağlayabilirim şuan da. Sana kocaman sarıldığımı hisset şuan da olur mu? Çünkü ben ağlarken bana sarıldığında bende tam böyle hissediyorum. Arkadaş olmak dost olmak bunların yerleri hep farklıydı.Beraber var olabilmekti çünkü. Dertleri paylaşıp yükünü azaltmaktı.Sen iyi ki varsın be.İyi ki benim hayatımdasın. İyi ki benim ''dutkum''sun. Boşluğunu dolduramayacak anlar var örneğin. Aramak istediğim ama telefona uzanamadığım anlar var. Korkuyorum sanırım. Bir gün dönüp baktığım zaman orada olmamandan korkuyorum. ''Benim arkadaşımdı'' o cümlesinden korkuyorum. Sen benim çocukluğumsun. En güzel çağlarımın bir numaralı seyircisisin.
  O güzel gözlerin hep gülsün. Sevinçten olsa bile hiç ağlama. Yeni yaşın sana kucak dolusu mutluluk getirsin. Sağlık getirsin,anlam getirsin. Nereden gelip nereye gideceğimi öğrettiğin o güzel anlar senin olsun. Gülücükler hayatından hiç eksik olmasın. İyi ki doğdun,iyi ki varsın. Doğum günün kutlu olsun ''annecim''

Hayatın yollarımızı hiç ayırmaması,ellerimizi koparmaması,dostluğumuzu güçlendirmesi dileğiyle